lunes, 2 de septiembre de 2013

COMEZAMOS O NOVO CURSO !!! Plantel do Río Natura Monbus para a tempada 2013/2014

Vassilis Xanthopoulos 
(29 de abril de 1984 Maroussi, Atenas, Grecia)

Trátase dun base grego de 29 anos e 1,88 metros que procede do Panathinaikos da liga grega.

Nacido en Maroussi (Atenas), este base comezou a súa carreira no Near East grego en 2002 e pasou por Panathinaikos, PAOK Tesalónica, Panionios, Panellinios e de novo Panathinaikos. A última tempada alcanzou 3.3 puntos, 1.5 rebotes, 2.6 asistencias e 42.9% en triplos en 30 partidos de A1 helena e 0.5 puntos, 0.6 asistencias en 11 partidos de Euroleague.

A nova incorporación do Río Natura Monbus, foi internacional U16 e U18, conseguindo a medalla de bronce no Europeo de Alemania'2002 e no Mundial de Grecia'03 coas devanditas seleccións, internacional U20, U21 e Absoluto. Tamén se proclamou campión da Liga e Copa de Grecia nas tempadas 2004-05, 2006-07 e 2012-13.

"Damos a benvida a Vasilis, un xogador que responde perfectamente ás características que estabamos a buscar para o posto de base. Xanthopoulos é un verdadeiro director de xogo, cunha apreciable capacidade táctica e que se encontra máis cómodo pasando que anotando. Tamén destaca pola súa faceta defensiva e, sobre todo, pola paixón que imprime a todas as súas accións, que encaixa perfectamente co 'Espírito Obradoiro'. Ademais, valoramos que decidise cambiar a zona de confort de vivir na súa casa e ter un mellor contrato cun dos mellores equipos de Europa polo desafío de vir a Santiago a ser un home importante nun equipo da Liga Endesa", declarou o director xeral do club, Jose Luis Mateo.

Rafael Freire Luz 
(11 de febreiro de 1992 Araçatuba, São Paulo, Brasil)
@rafaluz55



Iñaki Sanz Satrustegui 
(9 de agosto de 1984 Pamplona, Navarra)
@inakosanz



Alberto Corbacho De la Cruz 
(1 de outubro de 1984 Palma de Mallorca, Illas Baleares)
@AlbertoCorby33



Durand Scott 
(22 de febreiro de 1990 New York, USA)
@durand_scott

O escolta americano con pasaporte xamaicano vén de disputar a liga de verán de Las Vegas cos San Antonio Spurs e previamente o Portsmouth Invitational Tournament, torneo pre -draft onde o xogador foi elixido dentro do quinteto ideal da competición.

Trátase dunha escolta de 23 anos e 1,96 metros, formada na Universidade de Miami (NCAA). Durante a pasada tempada, co seu equipo os Hurricanes de Miami, disputou un total de 33 partidos da NCAA, alcanzando 13.1 puntos, 4 rebotes e 2.6 asistencias en 34.6 minutos de xogo.

Durante a tempada pasada na NCAA, pola súa traxectoria e o seu destacado labor dentro do equipo foi elixido mellor Defensor do Ano na ACC - Atlantic Coast Conference tras proclamarse campión desta. Tamén foi incluído no Equipo Ideal de Rookies da ACC na tempada 2009 -2010.

O novo xogador do Rio Natura Monbus xogará o Campionato FIBA América 2013 en Venezuela. Alí encontrarase co seu novo compañeiro, Rafa Luz, convocado coa selección de Brasil. O Campionato xogarase do 30 de agosto ata o 11 de setembro, en Caracas coa participación de Arxentina, Brasil, Canadá, República Dominicana, Xamaica, México, Paraguai, Puerto Rico, Uruguai e Venezuela.

Para o director xeral do club, Jose Luis Mateo, "o principal motivo da fichaxe de Durand é que ten unhas características que complementan os xogadores de perímetro que xa temos no equipo. Vén de ser nomeado Mellor Defensor dunha conferencia como a ACC e a súa capacidade para xogar pick and roll e ir para dentro nos achegan certa variedade. É un xogador recén saído da Universidade que vivirá en Santiago a súa primeira experiencia fóra do seu país e no baloncesto profesional, así que o seu impacto no equipo dependerá da súa capacidade de adaptación".

Benjamin Dewar 
(30 de agosto de 1981 Royal Oak, Michigan, USA)



Pavel Pumprla 
(13 de xuño de 1986 Zabreh, República Checa)
@pampeX6



Nick Minnerath 
(11 de agosto de 1989 Truro, Massachusetts, USA)
@NickMinnerath

O Rio Natura Monbus chegou a un acordo con Nick Minnerath para a súa contratación para a tempada 2013 -14. Trátase dun ala-pivote norteamericano de 2.06 metros e 25 anos, que procede da Universidade de Detroit Mercy, onde alcanzou nesta última campaña 14.6 puntos (52% en tiros de dous, 36% en triplos e 79% en tiros libres) e 5.9 rebotes, en 29.6 minutos (33 partidos xogados).

Tras o seu periplo universitario, no que conseguiu formar parte do Equipo Ideal da súa conferencia (Horizon League) en 2013 e se proclamou campión desta en 2012, disputou o Torneo de Portsmouth (13.3 puntos e 4.3 rebotes) e, posteriormente, a Liga de Verán da NBA cos Sacramento Kings (5.6 puntos e 1.8 rebotes), en Las Vegas.

"Nick é un ala-pivote atlético, con puntos nas mans, principalmente a través do tiro. É un xogador móbil, capaz de xogar con enerxía e transmitir. Valoramos que veña con ilusión e preferise intentar aproveitar esta oportunidade na Liga Endesa, en lugar de apurar ata última hora por entrar na NBA (estaba invitado ao training camp de Los Angeles Lakers). Pensamos que, dentro da realidade presupostaria na que nos movemos, pode ser un bo complemento ao noso xogo interior segundo se vaia adaptando ao baloncesto profesional europeo", afirma José Luis Mateo, director xeral do club.

Mario Delas 
(16 de xaneiro de 1990 Split, Croacia)

Trátase dunha á-pivote croata de 23 anos e 2,07 metros, que procede do Zalgiris Kaunas.

Durante a pasada tempada, na que se proclamou campión da liga Lituana, disputou un total de 66 partidos entre a propia competición doméstica (5.6 puntos e 3.9 rebotes en 21 minutos de xogo), Euroliga (3.0 puntos e 1.9 rebotes en 13 minutos) e VTB League (5.2 puntos e 3.0 rebotes en 17 minutos).

Delas foi internacional polo seu país en todas as categorías inferiores: U16, U18 (bronce no Europeo de Amaliada 2008), U19 (bronce no Mundial de Nova Zelandia 2009) e U20. Antes de recalar no Zalgiris, co que tamén gañou a liga Báltica en 2010, pasou polo KK Baltai Kaunas, BC Siauliai, Cibona Zagreb e KK Split, club onde se formou. “Estamos contentos de que a primeira incorporación do proxecto 2013/14 sexa un xogador como Mario Delas, a quen vimos moi ilusionado por acometer o desafío de chegar a unha liga importante como xogador importante dun equipo. Aí está o seu gran reto. É un xogador que vai achegar ao equipo a súa versatilidade e que a pesar dos seus 23 anos xa ten bastantes batallas ás súas costas. Mario ten un gran entendemento do xogo e unha técnica individual que lle permite dominar diversos fundamentos, por exemplo o pase. Do mesmo xeito que os anteriores xogadores que pasaron por Santiago, vén crecer co club e a desenvolver o potencial e talento que consideramos pode chegar a despregar”, afirma o director xeral do club, José Luís Mateo.

Michael Peter Muscala 
(1 de xullo de 1991 St. Louis Park, Minnesota, USA)
@mikejawz

Trátase dun pivot estadounidense de 22 anos e 2,11 metros.

Natural de Minnesota, Muscala é un pivot procedente da Universidade de Bucknell, onde no seu último ano alcanzou 18.7 puntos, 11.1 rebotes, 2.3 asistencias e 2.4 tapóns en 31.7 minutos.

Escollido número 44 do draft 2013 polos Dallas Mavericks e traspasado aos Atlanta Hawkas, recibiu numerosos galardóns na súa traxectoria deportiva: Na súa última tempada sénior foi elixido mellor Xogador na Patriot League (NCAA) e Mellor Defensor. En dúas ocasións foi elixido MVP do campionato (tempadas 2010-12 e 2012-13), e formado parte do equipo ideal de toda a Conferencia (2010-12 e 2012-13).

A nova fichaxe do Blusens Monbus incorporarase á disciplina obradoirista a segunda semana de setembro, data ata a que estará a adestrar cos Atlanta Hawks tras o acordo alcanzado entre as dúas entidades.

"Estamos contentos coa contratación de Muscala porque dende hai meses temos interese no xogador e dedicamos todos moitas horas a que finalmente poida recalar no Blusens Monbus. Mike é sobre todo un xogador novo de potencial, e será o seu traballo diario co equipo técnico e compañeiros que determine o impacto que as súas diferentes calidades -mobilidade, envergadura, uso das dúas mans, capacidade para correr o campo, rebote, actividade... - poida ter na Liga Endesa, onde non son para nada extrapolables os números que alcanzou esta tempada na Patriot League (NCAA). Dende o club queremos agradecer publicamente as facilidades mostradas polos Atlanta Hawks, con quen estivemos reunidos en Las Vegas e para os que resultou importante poder escoitar de boca do adestrador os plans e motivos polos que pensamos en Mike", declarou o director do Blusens Monbus, Jose Luis Mateo.

Josep Oriol Junyent Monuera 
(1 de xullo de 1976 Sabadell, Barcelona)



Miguel Ángel García Stobart 
(22 de marzo de 1985 Palma de Mallorca, Illas Baleares)
@mickymoto11


viernes, 2 de agosto de 2013

A tempada 2013/2014 comezará en Tenerife e rematará en Bilbao. Aqui tedes os emparellamentos

Foto: El Correo Gallego

Xornada 1 : 12-13 Outubro 2013 CB Canarias Vs OBRADOIRO

Xornada 2 : 19-20 Outubro 2013 OBRADOIRO Vs La Bruixa d'Or

Xornada 3 : 26-27 Outubro 2013 OBRADOIRO Vs CAI Zaragoza

Xornada 4 : 2-3 Novembro 2013 B Fuenlabrada Vs OBRADOIRO

Xornada 5 : 9-10 Novembro 2013 FIATC Joventut Vs OBRADOIRO

Xornada 6 : 16-17 Novembro 2013 OBRADOIRO Vs Valencia Basket

Xornada 7 : 23-24 Novembro 2013 OBRADOIRO Vs FC Barcelona

Xornada 8 : 30 Novembro - 1 Decembro 2013 Gipuzkoa Basket Vs OBRADOIRO

Xornada 9 : 7-8 Decembro 2013 OBRADOIRO Vs H Gran Canaria

Xornada 10 : 14-15 Decembro 2013 Real Madrid Vs OBRADOIRO

Xornada 11 : 21-22 Decembro 2013 OBRADOIRO Vs Unicaja

Xornada 12 : 27 Decembro 2013 BDR Valladolid Vs OBRADOIRO

Xornada 13 : 29-30 Decembro 2013 OBRADOIRO Vs Laboral Kutxa

Xornada 14 : 4-5 Xaneiro 2014 OBRADOIRO Vs Estudiantes

Xornada 15 : 11-12 Xaneiro 2014 Cajasol Vs OBRADOIRO

Xornada 16 : 18-19 Xaneiro 2014 UCAM Murcia Vs OBRADOIRO

Xornada 17 : 25-26 Xaneiro 2014 OBRADOIRO Vs Bilbao Basket

Xornada 18 : 1-2 Febreiro 2014 OBRADOIRO Vs CB Canarias

Xornada 19 : 15-16 Febreiro 2014 La Bruixa d'Or Vs OBRADOIRO

Xornada 20: 22-23 Febreiro 2014 OBRADOIRO Vs FIATC Joventut

Xornada 21: 1-2 Marzo 2014 H Gran Canaria Vs OBRADOIRO

Xornada 22: 8-9 Marzo 2014 OBRADOIRO Vs Real Madrid

Xornada 23: 15-16 Marzo 2014 CAI Zaragoza Vs OBRADOIRO

Xornada 24: 22-23 Marzo 2014 OBRADOIRO Vs B Fuenlabrada

Xornada 25: 29-30 Marzo 2014 Valencia Basket Vs OBRADOIRO

Xornada 26: 5-6 Abril 2014 OBRADOIRO Vs Gipuzkoa Basket

Xornada 27: 12-13 Abril 2014 FC Barcelona Vs OBRADOIRO

Xornada 28: 19-20 Abril 2014 OBRADOIRO Vs BDR Valladolid

Xornada 29: 26-27 Abril 2014 Unicaja Vs OBRADOIRO

Xornada 30: 3-4 Maio 2014 Estudiantes Vs OBRADOIRO

Xornada 31: 7-8 Maio 2014 OBRADOIRO Vs Cajasol

Xornada 32: 10-11 Maio 2014 Laboral Kutxa Vs OBRADOIRO

Xornada 33: 17-18 Maio 2014 OBRADOIRO Vs UCAM Murcia

Xornada 34: 25 Maio 2014 Bilbao Basket Vs OBRADOIRO

miércoles, 22 de mayo de 2013

Dani Barranquero: “Los aficionados del Obradoiro me han hecho ser partícipe de su ilusión a mil kilómetros de distancia”

MIRIAN FERNÁNDEZ VÁZQUEZ @mirianfdezv 

Daniel Barranquero apenas necesita presentación para la familia obradoirista. Sus extraordinarios artículos sobre el equipo y los jugadores del club compostelano le han convertido en uno de los periodistas más admirados. Por su pluma han pasado las vidas de Milt Palacio o de Salah Mejri y los logros de Corbacho, pero fue su capítulo “ El Quijote de East Van” sobre Levon Kendall el que maravilló a todos los seguidores del “Obra”, mientras que consiguió emocionarnos como pocos con “La revolución obradoirista” , homenaje a la entrega de la afición. En relación a estos artículos y con motivo de la histórica entrada del Obradoiro en los puestos de playoff hemos querido conocer sus impresiones en esta entrevista, en la que se deshace en elogios una vez más hacia el clan obradoirista.

Hola Dani. En primer lugar quería darte las gracias por tu amabilidad y felicitarte una vez más por tus excelentes artículos sobre nuestro club. Supongo que estarás abrumado con tanta expectación obradoirista.

El agradecimiento es mío y aprovecho esta entrevista para extenderlo a toda la afición del Obradoiro. Uno, cuando escribe, y más en un medio digital, siempre está expuesto a los comentarios, siempre está expuesto a la crítica. Lo que no es tan habitual es ver a unos aficionados tan volcados y tan cercanos por el simple hecho de escribir sobre su equipo. Me han hecho ser partícipe de su ilusión a mil kilómetros de distancia, me han hecho descubrir qué siente y cómo respira el SAR. Por supuesto que la palabra es abrumado, aunque siempre acompañada de agradecimiento y admiración


¿Te ha sorprendido la exitosa e histórica temporada que está llevando a cabo el Obradoiro en la Liga Endesa? ¿En dónde crees que está el techo de este equipo?

Los que sueñan no tienen techo y eso no es un tópico, sino mandamiento. El techo del equipo se verá cuando el SAR despida en ovación a los suyos tras haber caído con la cabeza bien alta. O quizás la ovación final sea de celebración. Estamos en Playoff, nunca se sabe. A mí no me sorprende el rendimiento del equipo porque sé cómo se ha fichado, inteligentísimo José Luis Mateo, sé quién es el entrenador y sé cómo son sus piezas. Pero sí debo admitir que para mí, la mayor sorpresa, ha sido la reacción del equipo tras quedarse fuera de la Copa del Rey. Ha pasado muchas veces en Liga Endesa, ese efecto efervescente de luchar por una ilusión y el bajón lógico al afrontar una realidad mucho menos idílica. El mismo Obra del descenso coqueteó con la Copa al final de la primera vuelta. Levantarse tras aquel partido en Badalona no debió resultar sencillo y dice mucho de la ambición y el hambre del equipo. Con un público entregado y el cartel de revelación ya casi perenne, nadie hubiera protestado por un noveno o un duodécimo puesto. Ser capaces de volver a poner los pies en el suelo y empezar casi desde cero para culminar el trabajo, la verdadera gesta de este equipo.


El canhadoiro, los cromos de Amio Cajander, el blog de Fru, el de Jacobo Rey, etc. Está claro que el Obradoiro es algo más que un club. ¿De qué manera te han sorprendido estas iniciativas?

Me sorprendieron tanto las iniciativas que lo que era una idea, escribir acerca de todo lo que hay detrás del equipo, se convirtió en una obligación. Quizás el mayor problema de aquel artículo de “La revolución obradoirista” era tener que decir todas las iniciativas, de carrerilla y en un mismo artículo. Cada cual se merecía una propia, de verdad. Y sé que hubo aficionados que se pudieron molestar por no ser citados. Eran todas las que estaban pero no estaban todas las que eran. Sin embargo, como te digo, qué complicado quedarme con una. Un genio haciendo cromos con los que entran hasta ganas de decorar tu propia casa, un fotógrafo capturando cada canasta del Obra, cada instante mágico. Los blogs, las peñas, las redes sociales. De Rosmadoiro al tatuaje de Marcos Coll, de la pulpada a los conciertos organizados. ¿Y las cañas? ¿Qué decir del “canhadoiro”? Simplemente, que no he visto nada igual y que, como aficionado al baloncesto y al deporte, creo en un modelo así, en el que una estrella abrace a un niño tras un entrenamiento o un entrenador comente con los aficionados el último partido. Es increíble. Es precioso.


Decía Raúl López que la conversión en SAD “parecía imposible, pero ha sido verdad”. ¿Cómo se percibió esta hazaña lejos del entorno compostelano? ¿Recuerdas un movimiento similar en algún otro equipo?

Similar, no. Iguales de buenos seguro, pero similar no recuerdo. Siempre sería injusto hablar de “mejor” o “peor”, hay muchas aficiones con encanto y comparar está de más, pero desde luego es llamativo todo lo que rodea al Obra. Sea “facendo obra” o sea con movimientos sociales diferentes en otras ciudades o clubes, lo importante es lo que dijo una vez Santi Escribano, del departamento de prensa del Asefa Estudiantes. En el Obra se ve el espíritu con el que nacieron los clubes: hacer comunidad. Y algo tan sencillo es a la vez tan enorme…

El artículo sobre Levon Kendall de hace unos meses fascinó a todos los seguidores del Obra. Como ya sabrás es una persona muy querida y admirada en Santiago, pero ¿Qué te motivó a realizar la entrevista a ese jugador en particular?

Podría responder que su fascinante vida, aunque si te soy sincero, lo primero que me llamó la atención fue su rendimiento deportivo. Pura y llanamente. La evolución de juego, sus números multiplicados, su paso al frente. Sabía que era un hombre interesante fuera de la cancha, si bien reconozco que no tenía ni idea que podía serlo tanto. Fue de las entrevistas más motivantes, más gratificantes. Cada día encontraba un dato nuevo, un aspecto desconocido y más curioso aún que el anterior. Era un reto simplemente el plantear como encajar tantos temas diferentes en un solo cuestionario, en un solo artículo. Aquel “Quixote del Sar” fue de los artículos que más tardé en escribir y, al mismo tiempo, que más lleno me dejaron. Él se implicó totalmente, me abrió las puertas de su carrera y su vida, me facilitó fotos, vídeos y me lo hizo todo mucho más sencillo. ¡Ojalá todas las historias que me quedan por escribir sean así!


¿Qué otro jugador de la Liga Endesa te ha asombrado por su vida o su carácter?

Es complicado e injusto, porque me dejaré a muchos en el tintero. Me asombraron las historias de superación de Marcus Slaughter o Carl English, con graves dramas familiares. La cercanía de Beirán, la vida de Qyntel Woods, anárquica, con mil tachones en el camino y un presente redentor, la forma de hablar de Mario Fernández o los pasos de Boniface Ndong. Y, especialmente, la historia de Sitapha Savané, con un padre que ha luchado por las libertades en Senegal y una madre que ha reivindicado los derechos de las mujeres. Su hijo les salió como ellos. Es un hombre que mere-ce la pena y, hablando con él, no solo aprendes de baloncesto, sino de la mismísima vida.


Como manifiestas, Salah Mejri es un hombre de revoluciones; en Túnez, en el Obradoiro y en su vida misma. No es precisamente el prototipo de jugador ACB.
Desde luego que su historia es de las más atípicas de toda la ACB. Hay jugadores que cogen su primer balón a los tres años. Y tiran, tiran y vuelven a tirar durante años… sin llegar a nada. Él sintió el tacto de un balón de baloncesto, por primera vez, a los 18. ¡Y 8 años después ya es estrella, se lleva premios en la mejor liga de Europa y parece capaz de todo! Es como si estuviera predestinado. Y sí, me podrán decir algunos, la altura ayuda. Por supuesto que cuenta. Pero detrás de Mejri hay mucho más. ¿Cuántos 7 pies han desaprovechado su altura? ¿Cuántos se han limitado a vivir bajo el aro para defender o atacar? El trabajo de Mejri es sensacional, su progresión parece un cuento de hadas y lo mejor es que parece que nos queda mucho por ver. La revolución de Salah tendrá más capítulos. Seguro.


Si se confirma el fichaje por el Real Madrid, ¿Cuál crees que será su papel?

Es una buena pregunta. Siempre y cuando que firme por el Real Madrid, que no seré yo el que dé por cerrada esa hipótesis, hay quienes piensan que le costará entrar en un plantilla más profunda, en una rotación mayor. Salvando enormemente las distancias, por los diferentes roles y prototipos de jugador, hay quienes ven en Mejri al próximo Slaughter o Hettsheimeir dentro de la plantilla madridista. En este caso, creo que Salah tendría un primer año totalmente imprevisible. Complica-do por los cambios (¿y qué ha sido su carrera sino una sucesión de cambios?) y por su propia auto-exigencia. Si el equipo confía en él a medio y largo plazo, sí que creo que acabaría encontrando su sitio porque Mejri es de esos jugadores que juega igual sin importar el contexto. Incluso lo ha hecho mejor en ACB que en Bélgica y la progresión puede seguir. Viendo su rendimiento internacional o aquí en España contra los grandes de la Liga, ponerle techos o límites me parece un error.

No me olvido de tu artículo sobre nuestro 33: “Alberto Corbacho, múltiplo de tres”. ¿Crees que tiene serias opciones de formar parte este verano de la Selección Absoluta?

Tengo muchísima curiosidad por conocer la lista de España, entre descartes, dudas y sorpresas. No sé si entrará o no, pero estoy convencido de que estará en la terna de Orenga. El “Corbacho Selección” hace un año podría parecer una utopía, hoy no suena a quimera. Simplemente, es una alternativa, y lograr eso, no es poco. Sacar el debate Corbacho es hablar del debate especialista. Van de la mano. Se ha pasado en años de sobrevalorar a aquel capaz de brillar en una disciplina determinada (“El taponador del equipo”, “el triplista”) a casi defenestrar esa figura. Y debe haber término medio. Corbacho en la entrevista me reconocía que sí, que era un especialista… y que estaba orgulloso de serlo. Sus números y sus porcentajes están ahí y estoy convencido de que los tiros imposibles que mete con un rival encima los hace vistiendo la camiseta del Obra y los haría con la elástica roja. A partir de ahí, el seleccionador deberá valorar si es el perfil que busca y el que necesita.


En una entrevista para Lacumbredeportiva.com te defines como una especie de cuentacuentos del baloncesto y, permíteme decirte que como narrador no tienes precio. ¿ Te consideras más escritor que periodista?

Sin que suene pretenciosa la respuesta, sí. Yo lo que quiero es escribir. Es lo que me gusta, es lo que me da vida. Mi forma de expresarme, de contar lo que siento, casi casi mi manera de conectarme con el mundo. Respeto el periodismo deportivo, especialmente el periodismo en el que creo, de los Gonzalo Vázquez o Carlos Arribas. Es lo que estudié, es mi profesión y mi forma de ganarme el pan. Pero yo podría vivir sin periodismo y, en cambio, no podría vivir sin escribir. No sé si la palabra es cuentacuentos, o si darle épica o literatura a la realidad es distorsionarla, pero pienso que en la vida, en el deporte, en el baloncesto, hay muchas historias que merecen ser conocidas y, sea periodista o me dedique a otra cosa, ojalá no deje nunca de buscarlas y contarlas.


¿Qué consejos le darías a los que sueñan con ser periodistas deportivos?

No soy quién para dar consejos, pero si he de compartir mi experiencia, les diría que no le hagan caso al que les diga que en el periodismo deportivo, lo único que vende es la polémica. “Habla de tal equipo para que te lea más gente”, “la gente quiere morbo, pregúntale por tal cosa”… frases reales que se cruzarán en su camino y que yo, por fortuna, jamás he escuchado en mi actual trabajo en ACB.COM, donde puedo presumir de escribir con libertad temática, de forma y fondo. No obstante, es una realidad que está ahí. Y seguramente no les falte la razón y venda más el pique que la historia trabajada. Por supuesto que verán más personas una pelea futbolera televisada que la última maravilla de Informe Robinson, pero si todos aceptan esas reglas de juego, la bola de nieve les puede acabar arrastrando. ¿Por qué no mejor intentar cambiarlas?


Y una pregunta obligada, ¿Cuándo te veremos en un partido del Obradoiro en la Caldeira do Sar? Por supuesto, estás más que invitado, para nosotros sería un placer contar con tu presencia.
Tanto agradecer el cariño a los aficionados que ahora me toca tomarles la palabra y aceptar esas raciones de pulpo prometidas. Es broma, claro. Es curioso este oficio. Toda la vida yendo a las canchas y ahora que me dedico al baloncesto, los partidos los veo desde casa y por la tele, excepto Copas, Supercopas y, con suerte, alguna final liguera. Es una asignatura pendiente para mí ir al SAR. Porque quiero ver esa Caldeira, porque deseo ser testigo de un Miudiño en directo y porque me van a faltar horas para saludar a tantos amigos y aficionados que he conocido a través de las redes sociales. Es una promesa la de ir. Sin saber el cuando… pero promesa al fin y al cabo.


Por último, muchísimas gracias de nuevo por esta entrevista y por compartir tu tiempo con nosotros. Un fuerte abrazo de parte de los que formamos Obraiados y de toda la familia obradoirista.
Gracias a vosotros por el cariño recibido y otro abrazo grande de vuelta. No hace falta que os desee que disfrutéis mucho con el Playoff porque pase lo que pase, lo haréis. Creo que en este sueño, el camino siempre será más bonito que la misma meta.

miércoles, 10 de abril de 2013

Operación Quilo en Sar #operaciónquiloenSar


A denominada #operaciónquiloenSar, desenvólvese grazas a acción conxunta de catro das peñas do Obradoiro CAB (Obraiados, Obracadabra, Eskornabois e Zona Norte) en colaboración co club. O obxectivo será a recollida de alimentos non perecedoiros, que se serán destinados á Cruz Vermella e que eles mesmos distribuirán segundo as súas necesidades máis inmediatas. Esta operación estará estruturada en dúas fases:

PRIMEIRA FASE

Unha primeira fase, ou fase previa, na que se recollerán alimentos coa venda anticipada de entradas (do xoves 11 ao venres 19 de abril). O club venderá entradas para o encontro Blusens Monbus - Fiatc Joventut a un prezo de 10 euros a todos aqueles que se acheguen ás oficinas de Sar cun quilo de comida non perecedoira. Con cada entrada entregarase tamén un exemplar da revista Gigantes del Basket.

SEGUNDA FASE

Unha segunda fase, que se desenvolverá durante o partido Blusens Monbus - Fiat Joventut (21 de abril). Neste caso, contaremos cun posto na entrada do pavillón –cedido amablemente polo club– para proceder á recollida de alimentos. Esta terá lugar ata o descanso do partido. A cada persoa que se achegue a Sar cun quilo de alimentos non perecedoiros, entregaráselle unha rifa para un sorteo, que constará dos seguintes agasallos doados por diferentes entidades:

- 3 entradas dobres para o Blusens Monbus - Unicaja.
- Lote de queixos, doados por Queixería Barral.
- Merchandising do obradoiro: camiseta oficial, doada por Mastercrack e varias bufandas.
- Camisetas, cortesía de Rosmadoiro.
- Cea para dúas persoas no Restaurante Calderón.
- Estancia dunha noite para dúas persoas na Casa dos Albadornedo.
- Camiseta que Salah Mejri utilizou no partido contra o Barça.

Javier Masaguer, o speaker, anunciará os gañadores no descanso do partido.

Os usuarios de twitter podedes seguir as novidades deste evento usando o hashtag #operaciónquiloenSar.

Grazas pola vosa solidariedade, obradoiristas!!



miércoles, 20 de marzo de 2013

Nuestra familia sevillana

Por Erea Hierro (@ereahierro)

Sábado 9 de marzo. Parecía que iba a ser un viaje más para la familia obraiada. Uno más de los tantos que llevamos a nuestras espaldas. Divertido, con los amigos y disfrutando de lo que más nos gusta: El Obra, nuestro Obra. Unos viajaron en coche y otros en avión...

Tras unos cuantos tweets, ese día se organiza una quedada con aficionados del Cajasol... Todo empezó delante del Ayuntamiento de Sevilla.

No habían pasado 10 minutos, gallegos y sevillanos intercambiaban opiniones sobre el basket. Nuestro tema estrella.

La noche sevillana marcaba el ritmo, la gente se iba soltando y poco a poco iba mejorando el ambiente. Entre cervezas y tapas andaluzas fluían las conversaciones.

Tras unos diez "Miudiños" por el centro de la ciudad disfrutamos de la noche. ¡Y qué noche! cánticos de aquí para allá, fotos, baile y risas... muchas risas.

Impresionante cómo en apenas unas horas, unos completos desconocidos se habían convertido en amigos.

Diversión por todos lados, una noche perfecta dónde la lluvia no pudo con nosotros, dónde el basket era la excusa pero todo iba más allá.

Dormimos (poco) y fuimos al partido. Sevillanos y gallegos nos volvimos a juntar antes del encuentro. Ganamos sí, pero eso fue lo de menos.

Foto: Marina Macías (http://marazul-ojosverdes.blogspot.com.es)
No podía faltar nuestro himno, en Sevilla se escuchó el Miudiño gracias al respeto y al silencio que mostró la afición rival. El partido tuvo un claro protagonista: Salah Mejri. El tunecino, que no parecía estar muy enchufado en los primeros minutos, poco a poco, fue cogiendo el ritmo del partido. Sus 12 puntos y sus múltiples intimidaciones anularon al equipo local... Y vaya si lo hizo! Dentro de la zona no encontró rival.

Su compañero de baile fue Levon Kendall que, con su brutal trabajo en el último cuarto, hizo que la victoria volviera con nosotros para Santiago.

Al acabar hubo sorpresa: empanada gallega hecha por un sevillano-andaluz acompañada por unas Estrella Galicia... ¡Una auténtica gozada!

Poco a poco fueron saliendo los jugadores y el cuerpo técnico. Aunque algunos intentaron negociar el fichaje de nuestro entrenador pero él les dejó claro que del Obra no le mueve nadie. Quien sí se dejó cautivar por los andaluces fue Fran Grela quién atacó a la empanada con una pasión que ni el señor Couceiro comiendo centollos.

Pasaban de las tres de la tarde.. Después de mil debates, fuimos a comer de terraza. El máximo subrrealismo ocurre en el momento en el que, una pandilla de gallegos y andaluces, fuera de un bar, empiezan a comer bajo un chaparrón... Típica estampa gallega. Los sevillanos al borde del trauma por "cuatro míseras gotas" al momento: un sol espléndido y vuelta a la calma.

La tarde trascurría entre importantes ingestas de Colacao (un total de cuatro al acabar el día para alguna que otra obraiada). Tras un Celta-Madrid para olvidar llegó el momento de la cena. A degustar otra vez comida andaluza! El estómago estaba lleno pero no podíamos dejar de comer. Las caras de sueño eran más que evidentes pero "no había dolor". Que si "pescaíto frito" que si una tapita de jamón... Aprovechando hasta el final las últimas horas.

Lo más duro fue el lunes, después de las despedidas tocaba volver a la rutina. Costó pero la cara de felicidad no nos la quitaba nadie de encima.

Ahora tenemos una familia sevillana, un grupo de amigos en los que todo va ya más allá del basket.

Nos juntaremos otra vez, estamos seguros.

Gracias y os esperamos en Santiago

*Dedicado con cariño a Kike, Victor, Juan Manuel, Miguel, Mario, Dani, Pilar y Ángel.

martes, 19 de marzo de 2013

Botemos unha man ao Santiago Futsal

Dende a Peña Obradoirista Obraiados queremos brindar todo o noso apoio aos nosos irmáns do Santiago FutSal, que están a pasar por graves problemas económicos. Non podemos deixar morrer a un clube que elevou ata o máis alto o nome da nosa cidade e que conta cunha das mellores canteiras de fútbol sala de España. Por iso, queremos animarvos a que acudades este sábado ás 18:00 a presenciar o partido que enfrentará ao Santiago co Triman Navarra no Multiusos Fontes do Sar. Haberá entradas a 5€ para os aboados do Obradoiro e do Compostela.

Entre todos conseguirémolo! Santiago quere deporte de calidade!

Santiago quere FutSal!

viernes, 8 de febrero de 2013

Moncho Fernández: El Alquimista que conquistó Compostela

Por Mirian Fernández (@mirianfdezv)


Quien ha leído El Alquimista de Paulo Coehlo entiende bien su mensaje: "Cuando una persona desea realmente algo, el Universo entero conspira para que pueda realizar su sueño. Basta con aprender a escuchar los dictados del corazón”. Y el corazón de Moncho Fernández ha sentido como se cumplían grandes sueños, tanto individuales como colectivos. Sus éxitos han creado una nueva ilusión en Santiago de Compostela. Alquimista es también “Aquel que convierte el plomo en oro”. El apodo lo acuñó por primera vez un amigo que trabaja en Marca.com, Enric Corbella, al alabar su capacidad de transformar equipos en teoría menores en equipos ganadores. La clave es la creación de buenas relaciones humanas en sus equipos, a través de su personalidad consigue el compromiso de sus jugadores. Como el propio Moncho ha dicho, la verdadera alquimia “reside en la capacidad de todos nosotros para llevar eses principios como bandera a lo largo de nuestra vida”. Valores como el trabajo, la humildad y el compromiso le han llevado a tocar el cielo en una ciudad en la que es una de las personas más queridas y respetadas. Profeta en su tierra.

La mejor de las noticias se hizo pública hace dos días durante una visita de la plantilla y el cuerpo técnico a la sede de Endesa en As Pontes. Moncho Fernández renueva por dos temporadas como entrenador del Obradoiro. Su mayor deseo es asentar al equipo en la máxima categoría del baloncesto nacional. "Daremos lo mejor de nosotros para que ese barco en el que ponéis tanta ilusión, trabajo y dinero llegue a buen puerto” afirmó agradecido. El capitán volverá a señalar el camino. Raúl López, como presidente, tuvo también palabras de cariño hacia él: “Los resultados son importantes, pero también lo son otras cosas como los valores y él ha conseguido formar parte de la historia de este club”. Sin duda, la afición le considera la persona ideal para continuar debido a su trayectoria, implicación e identificación con el proyecto del club.



El Alquimista posa con su pizarra
Foto: El Correo Gallego
Pupilo de Moncho López

Su historia tiene en la actualidad final feliz pero alcanzar el prestigio no fue sencillo.

Curiosamente, su primer recuerdo de baloncesto es a los 6 años en el antiguo pabellón de Sar, cuando acudía con su padre a ver al Obradoiro. Durante su infancia y adolescencia practicó el deporte pero pronto se percató de su incapacidad para jugar bien, por lo que a los 17 años comenzó a entrenar al primer equipo del colegio Peleteiro, en el que estudiaba. “Para mí nunca había sido un sueño ser entrenador profesional, simplemente era algo que no me planteaba. El sueño de mi vida era dar clase de Historia y entrenar a baloncesto”.

Su inmersión definitiva surgió de la mano de Moncho López, quien le otorga en el año 2000 la oportunidad de ser su ayudante en la ACB, en el Gijón Baloncesto. “Me dije, vamos a probar y tener esta experiencia, si la cosa acabase mal por lo menos ya la había vivido. No era un planteamiento prioritario en mi vida”. Aprender al lado del otro Moncho resultó fundamental en su carrera al ampliar conocimientos para ser mejor entrenador, por lo que continuó a su lado hasta la temporada 2005/2006 en la que dirigieron al Leche Río Breogán.

Y llegó el momento de afrontar el camino en solitario, en el gaditano Club Baloncesto Villa Los Barrios, una pequeña población de poco más de 20.000 habitantes. En tres temporadas, él y su equipo técnico lograron que un equipo que sólo pensaba en la permanencia en la Liga Adecco Oro soñase con un histórico ascenso a la ACB. Fueron también los únicos que han llevado al Villa a disputar una Copa Príncipe. Y los únicos que le han llevado a jugar un “playoff” de ascenso. “La verdad es que en Los Barrios se dio una química increíble entre el público y el equipo, porque era un conjunto muy luchador”. En la grada barreña todavía guardan un gran recuerdo del técnico gallego: "Quizá haya entrenadores mucho más buenos que Moncho, pero trabajadores como él hay pocos. Y es el único que nos ha hecho tocar el cielo”.

La experiencia le sirvió de escaparate y lanzadera. Quizás pocos saben que Moncho pudo trabajar de segundo entrenador junto a Ettore Messina en el Real Madrid, aunque finalmente rechazó la propuesta. “Siempre digo lo mismo, un entrenador no solo es él, sino las circunstancias personales, lo que implicaría en aquel momento irme a Madrid fue lo que me frenó a aceptar la oferta, fue un orgullo enrome que se fijasen en mi”.

Aquel verano de 2009 el Alquimista también sonó como posible entrenador para el recién creado Xacobeo Blu:Sens Obradoiro, pero finalmente recaló en Murcia. Sin embargo, el sueño de liderar al equipo murciano en la ACB fue disminuyendo al ritmo que llegaban las derrotas. Un parcial de 2-9 victorias y derrotas y el hecho de ser el colista de la liga supusieron su destitución como entrenador del equipo. Moncho había aprendido una lección más sobre la gestión del vestuario.



La cena que cambió el rumbo del Obradoiro

Cuando Moncho fichó por el “Obra” la situación era muy distinta a la que es en la actualidad. Todavía sangraba la herida del descenso. Además, la inestabilidad institucional hacía temblar los cimientos del club. Pero en algo estaban todos de acuerdo, había que trabajar para devolver la ilusión a la gran afición que se había forjado, su apoyo permanecía intacto.

Nos teniamos que levantar, y él fue el elegido. Nadie mejor que un hombre de la tierra. “Siempre digo lo mismo, mi nombre o apellidos si puedo cambiarlos pero el sitio donde nací no puedo cambiarlo, soy compostelano y estoy muy orgulloso de serlo, en primer momento es una motivación personal y todo lo que implica para mí y para mi entorno afectivo, hace que todo cambie, el día a día es todo especial, es el equipo que primero vi jugar”.

Fue el por aquel entonces director deportivo, Chete Pazo, el encargado de depositar su confianza en Moncho y convencerle de que aceptara el reto. “Ficho por el Obradoiro prácticamente a la hora que me lo ofrecen. En una cena tenemos una reunión que se alarga un par de horas y bueno, las 5 o 6 horas que dura la cena-reunión vi que confiaban en mi trabajo, y me sentí halagado y encantado de aceptar el proyecto”.

Moncho se dirige a sus jugadores en el Mutiusos Fontes do Sar
Foto: Álvaro Ballesteros
Desde el momento en el que empezó a trabajar ha ido escribiendo capítulos en la historia del equipo compostelano. Durante el año en la Adecco Oro el equipo fue capaz de igualar la mejor racha de victorias de toda la historia de la categoría, para luego conquistar la Copa Príncipe ante su anterior equipo. Pero lo más importante fue que se cumplió el objetivo del ascenso. Aunque en el Playoff, el baloncesto fue justo y devolvió a Santiago y Galicia al lugar que se merecían. “Lo bonito de este club con mucha historia pero pocos años en la máxima categoría es que cada cosa que conseguimos nos hace entrar con letras de oro en la historia del club. Cada reto abre más puertas”. Uno de los técnicos más experimentados de la LEB Oro estaba preparado para triunfar por fín en la ACB. “El partido más importante de nuestra historia fue cuando le ganamos a Valencia en casa y mantuvimos la categoría, algo que nunca habíamos conseguido” El premio más especial, el sueño con el que soñaba toda una ciudad se había hecho realidad.

Y que decir de la presente temporada. Con casi 700.000 euros menos de presupuesto el conjunto ha logrado el mejor balance de victorias y derrotas. La meta de la permanencia está cada día más cerca. La nota triste es de momento la no clasificación para la Copa del Rey que se celebra estos días en Vitoria. Aunque suene a tópico, el baloncesto no fue justo, la diferencia fue un balón que en el último segundo no quiso entrar. “Tenemos que seguir nuestro camino. Ha sido un lujo que hayamos estado peleando por una plaza en la Copa, pero ahora hemos de levantarnos” señaló Moncho tras el partido.



De Alquimista de Pontepedriña a Pregonero de Compostela

La noche del pasado 20 de julio Moncho Fernández fue el encargado de dar el pistoletazo de salida a las Fiestas del Apóstol. Ese día conquistó a la otra parte del Obradoiro. No era un simple discurso, ni un pregón más. Fue un premio a los valores de equipo que cada día intenta transmitir a sus jugadores y a quienes vibran con ellos. Unos principios en los que se fundamentan sus logros deportivos pero también los vitales. El orgullo de Compostela, como el mismo afirmó la “ciudad más hermosa del mundo”, donde tuvo “la suerte de nacer”.

Víctor Pérez, Gonzalo Rodríguez y Moncho Fernández
Foto: Álvaro Ballesteros
Suyo es en gran parte el triunfo de reavivar la magia del baloncesto en Santiago. “Se juega mucho a basket en la ciudad desde hace muchos años. Se ha recuperado un sentimiento que quizá estaba dormido. El Obra siempre ha sido un club muy vinculado a la ciudad y por eso el Sar y la afición enseguida se han vinculado a su club”.

Pero no sería justo hablar sólo del primer entrenador. Sus inseparables compañeros de viaje son parte importante del éxito. Es el triunfo del trabajo en equipo. Víctor Pérez y Gonzalo Rodríguez tienen una gran experiencia en las máximas categorías y se encargan de hacer el scouting propio y el del rival. "El día que fiche en los San Antonio Spurs espero tener presupuesto para llevarme a mis ayudantes conmigo" bromea Moncho. “Tengo el mejor cuerpo técnico que cualquier entrenador del mundo pueda soñar”.

El Obradoiro es una familia en la que todos están integrados. La alquimia aplicada al baloncesto. Ganarse el compromiso de sus jugadores desde lo personal. “Hay algo muy bonito para un entrenador, cuando te encuentras con jugadores que has entrenado, que te siguen tratando como entrenador, eso es muy grato porque significa que para ellos has sido alguien importante en su vida”.

“La estabilidad del club, trabajo de la plantilla y apoyo de la afición. Si estos tres pilares van de la mano, lo vamos a conseguir”. Moncho Fernández, el pilar de este Obradoiro vuela con los pies en la tierra. Como el protagonista de Coehlo es un héroe que busca su tesoro, que persigue sus sueños. Pase lo que pase, su nombre quedará grabado con letras mayúsculas en la historia de este club y de esta ciudad. Como él mismo dijo durante la celebración del ascenso en la Caldeira do Sar: “Simplemente, Gracias”.



lunes, 14 de enero de 2013

Polémica arbitral no Joventut Vs Obradoiro. E vos que opinades?


Canasta anulada a Rafa Luz...





O árbitro non sabe nin o que pita...





E a falta de Corey Fisher sobre Andrés Rodríguez na última posesión...




Imaxes de Rosmadoirovisión